Harun Farockik (1944-2014) zinemazaletasunaren kulturaren eta errepresentazioaren gaineko kritikaren garapenaren arteko igarobidea sinbolizatzen du. Berlingo kontrakulturako zirkuluetan hasi zuen bere ibilbidea, ondoren artearen esparruan kultuko egile gisa amaitzeko. Saiakera filmikoa erreferentziazko generotzat duen bere obraren sorburua zinema militantea, kritika eta telebista eta irrati bidezko kazetaritza kulturala dira. Eta horrela kokatu da Harun Farocki Alemaniako zinema berriko zuzendarien ondorengo belaunaldian. Atzera begirako aurkezpen honek 60ko hamarkadan ekoitzitako film militanteen aukeraketa zabala erakusten du lehenengo aldiz —horietako batzuk duela gutxi zaharberritu dira—baita zinema-kritikaren arloan egin duen lanaren adibideak ere. Material horiek 1995az geroztik Farockik sortutako instalazio aipagarrienen hedadura dira, kontuan izanik horiekin bihurtu dela erreferente artearen munduan.

Aldi berean kritikoa, pedagogikoa eta soila, Harun Farockiren lanak museoko esperientzia-modalitate berri bat ekarri du, bisitariak eragile aktibo bihurtzen dituena. Instalazioak eta obrak espazio jarraitu batean batzean, muntaia subjektibo bat —artistaren hitzetan— lortzen da, non, obra bat behatzen ari garen bitartean beste batzuk hasten garen zeharretik begiratzen; hark "soft montage" deitutakoa. Asmo horrekin, bildutako lanek efektu gehigarria sortzen dute —XX. mendeko hirurogeiko hamarkadatik XXI. mendeko lehen hamarkadara bitartean sortutakoetan— eta, beraz, bat egiten dute elkarrekin. Erakusketaren osagarri izateko antolatutako programan proiekzioak, tailerrak eta haur eta familientzako jarduerak daude, zinema argia baita Harun Farockik —egile zailaren ospea izan arren— eskaintzen diguna.

Komisarioak: Antje Ehmann eta Carles Guerra