Japonian izan naizen aldi bakarrean, etxe tradizional zahar batean hartu nuen ostatu. Nire gelan bi zeramika zeuden, eta etxe hartan bizi izan zen familiaren arbaso guztien errautsak zituzten barruan gorderik. Gogoan erabili nuen haien presentziak ez zuela irudi batek bezala jokatzen: sentsazioa fisikoagoa zen eta, aldi berean, ikusezinagoa. Kontzientzia-egoera zehatz batera eramaten ninduen, eta hor ez zen irudien beharrik.

Alma de cántaro gaztelaniazko esamoldea hainbat aldiz agertzen da Kixote eleberrian, baina bere sorburua ezezaguna da. Agidanez, Cervantesek, batetik, hutsik dagoen pegar baten soinu hutsari egiten dio erreferentzia, eta, bestetik, "arimari", barnean duena balitz bezala: izpiriturik edo adimenik gabeko zerbait; agerikoak diren kontuak hautematen ez dituen eta erreala denaz erabat jabetzen ez den norbait.

Logika eskultoriko bat dago hor, "arima" hitza emateak hutsik dagoen zerbaiti pegarraren barne-zentzua argitzen baitu. Eltzegileak buztinezko platera birarazten du eta, ertzetatik, moldea ematen dio hutsuneari pixkanaka, orea edukiontzi bihurtuz; hura ixtean hutsune ukigarri bihurtzen du hutsa.

Eskulturak eta zeramikazko piezak objektuak dira. Zaila da horiek ikustean sentsazio fisiko bat izatea —arkitekturarekin, berriz, bai—, baina gaitasuna dute kontuak gogora ekartzeko. Beren fisikotasunak oroitzapenak gogora ekartzeko adina indarra du.

— Alberto Peral, Bartzelona, 2025eko azaroaren 20a