Sidney Carronek argazkigintza bere jatorrizko matrizeatik abiatuta lantzen du: argia lantzea, askatasun osoz eta erabat bere eginda garatzen duena. Kanpoan egiten du lan, ur bazterrean, gorputzak, landare-zatiak, adarrak, harriak eta bestelako elementu naturalak zuzenean azal argisentsiblearen gainean jarriz, eta horrela eguzkia, haizea, hondarra eta itsasoa irudiaren baitan esku hartzen uzten dizkie. Donostiako Sakana galerian aurkeztutako bere lanak silueta flotagarriz, argi bilakatutako larruz eta ia mamu-itxurako aztarnez osatuta daude. Argazkigintza eta pinturaren arteko erdibidean, aztarna horiek olatuarekin edo hodeiarekin nahasten dira, obra bakoitza itsasertzean utzitako oroimen-zati bat balitz bezala.