Jenni Alvarado objektu eskultorikotik abiatzen da, eta geroago hortik pinturak sortzen ditu.Pieza eskultorikoek, askotan, egunero erabiltzen diren elementu erabilgarrien formekin osatzen ditu, esperimentatuz ideiak sustatuz, haien funtzio praktikoa desagertu eta objektu artistiko bihurtzeraino. Maskara, txapela edo erretratu sail bateko soineko gisa funtzionatzen dute. Eskulturek eta pertsonaiek ezaugarri folkloriko zerbait dute. Horregatik, arketipoak direla pentsatzea gustatzen zaio, eta, beraz, kultura ezberdinetako pertsonaien arteko lotura irudikatzen dutela, besteak beste, gurearen artekoa.

Jenni Alvarado

Jenni Alvarado (Durango, 1981), gaur egun Araban bizi dena, Arte Ederretan lizentziaduna da Euskal Herriko Unibertsitatean, eta orduz geroztik pinturaren eta ikus-entzunezko ingurunearen inguruan garatu ditu bere proiektuak, bi hizkuntzen arteko elkarrizketa sortuz. Prozedura plastikoarekin eta bisualarekin duen esperientzian, ideien lotura bat dago artearen eta onirikoaren artean. Haren sorkuntza prozesuak inguratzen gaituzten objektuekiko harremanari buruzko bilaketa bisual eta piktoriko bati erantzuten dio. Bilaketa horrek objektuari, espazioari eta denborari buruzko hainbat gai planteatzen ditu; izan ere, bere praktika artistikoan espazioa objektuaren beraren parte izan daiteke, eta denbora, berriz, sormen-prozesuaren pertzepziorako kualitate bihurtzen da, eta aldi berean objektu artistikoarekin kohesionatzen da. Adierazpen plastikoko eta bisualeko hainbat elementuren arteko atzeraelikaduratik abiatzen da. Horrela, objektu eskultorikoaren eraikuntzaren eta ikus-entzunezko ingurunean objektu hori erabiltzearen arteko lotura sortzen da, material, kolore eta formei berez dagokien sinbologia emanez; eta fotograma horietako batzuen irudikapen piktorikoa, irudia natura hil bihurtuz eta eduki sinbolikoa bere baitatik askatuz, materia huts bihurtzeko.